ศุกร์เย็น ๖ มิถุนายน ๕๑ ผมออกมาเดินเล่นปากซอยริมถนนใหญ่
เห็นชายผู้หนึ่งหลับบนทางเท้า ผมคิดจะเขียนบทกวี ผมลองเขียน
แต่รู้สึกว่าถ้อยคำไม่อาจบรรยายสิ่งที่พบเห็นอยู่เบื้องหน้าได้
จึงใช้ดินสอสเกตซ์เป็นภาพร่างขึ้นมา ให้ชื่อภาพ “คานธีข้างถนน”
Filed under: Artwork |
แล้วรู้สึกยังไงเหรอ
ที่ว่าอธิบายไม่ได้น่ะ
ยังมีเหรอที่เกินกว่ากวีจะบรรยาย
…
ไม่มี
…
ไม่มีบ้าน
ไม่มีอาหาร
ไม่มียา
ไม่มีเครื่องนุ่งห่มพอเพียง
ไม่มีที่มา
ไม่มีที่ไป
ไม่มีความหวัง
ไม่มีจุดหมาย
ไม่มีการแข่งขัน
ไม่มีการเอารัดเอาเปรียบ
ไม่มีการเหยียบย่ำซ้ำเติม
ไม่มีโลภ โกรธ หลง
ไม่มีราคะ
ไม่มีฉัน
ไม่มีเธอ
ไม่มีเขา
ไม่มีใคร
ไม่มีตัวตน
ไม่มีอะไร
ไม่มี
ไม่
ไ
.
…
ผมเคยนะ เดินไปเจอคนนอนอยู่
เอาป้ายผ้าคลุมตัว นอนอยู่บนสะพานลอย
เลยถ่ายรูป… แล้วดันตั้งแฟลชไว้
มันเลยสว่างวาบขึ้นมา
พวกรู้ตัว โงหัวขึ้นมา
ผมแกล้งไม่รู้ไม่ชี้
เกือบโดนกระทืบ…
มีคานธีใต้ถนนไหมคะ
เขียนบทกวี…ก็เก่ง
แปลบทกวี…ก็เก่ง
วาดภาพ…ก็เก่งอีกด้วย
เป็นผู้มีฝีมือจริงๆ
ใช่
อ่านแล้วใช่
ใช่
อ่านแล้วเจ๋ง
ใช่
อ่านแล้วใช่
ใช่
ใช่
ใช่
http://mashdax.wordpress.com : )
มันงดงามเกินกว่าจะใช้ถ้อยคำเป็นทูตส่งผ่าน จึงต้องสื่อออกมาเป็นภาพตรงๆ