ดอกไม้แห่งรัก
อยากบอกกวีด้วยภาษาท้องฟ้า
อยากบอกกวีด้วยภาษาดวงดาว
อยากบอกกวีด้วยภาษาสายฝน
อยากบอกกวีด้วยภาษาสายลม
อยากบอกกวีด้วยภาษาแสงแดด
อยากบอกกวีด้วยภาษาดอกไม้
อยากบอกเธอด้วยภาษากายใจ
ทว่าท้องฟ้าของกวีทุกคืนวันมืดมิด
ทว่าดวงดาวของกวีอับแสงโรยรา
ทว่าฤดูกาลของชีวิตแห้งแล้ง
ทว่าช่องว่างจิตวิญญาณคับแคบ
ทว่าดวงอาทิตย์เหนื่อยหน่ายเมื่อยล้า
ทว่าดอกไม้แห่งรักเฉาตายไปหมดแล้ว
ทว่าภายในเธอกักขังความทรนงบอดใบ้
ทว่าดอกไม้แห่งรักเฉาตายไปหมดแล้ว
ทว่าภายในเธอถูกกักขังทรมาน
ทว่าดอกไม้แห่งรักเฉาตายไปหมดแล้ว
ทว่าภายในเธอถูกกักขังและทรมาน
ฉันจึ่งได้แต่บอกตัวเองด้วยภาษาของฉันเอง!
ซะการีย์ยา อมตยา
๓ มกราคม ๒๕๕๑
[sonific 14cc3bad6a82dba8c92d3b5ceeb926eb7f7a9da1]
Advertisements
Filed under: Love Poem |
ได้บอกแล้ว….ก็พอแล้ว
ยิ้ม
ผมอยากมีความรัก
ไม่มีใครเคยได้ยิน
ความเดียวดาย
จากปากกวี
ฉันรอคอยดอกไม้แห่งความรักดอกใหม่
ในประเทศกวีแห่งที่สอง
ที่อาจเป็นเพียงความฝัน
..
รับฟัง ภาษาใดๆ ด้วยใจที่ไม่ถูกกักขัง
..
เพลงเพราะจัง
งั่ม
…..
keep quiet
let thing go
……
อ่านแล้วชอบมากเลยครับ
ดอกไม้ที่แห้งเฉา ใกล้ตาย
บางที ถ้าได้รับการดูแลดี
ก็สามารถกลับมาสดใสได้ดังเดิม
ชอบกวีนะ